Pormula ni Kiko

Si Kikong Kinse

anyos may pormulang mahiwaga-

turo ni Aling Hibang Laslas

aniya’y gayuma may kabayo’ng lakas

para magbalik ang watiwat.

Simple lang ang timpla, 

dalawang sahog – bleyd at pupulsuhan:

si Kiko, kaya tadtad ng peklat

patong-patong na landas-hiwa – 

ritwal niyang pagdukot sa ugat

anuman iyong bara sa dibdib

anuman iyong bikig

anuman iyong, ngayong 

kinse anyos pa lang,  hilahod

ang loob sa araw-araw na pagsubok

sa lansangan, sa tulay sa Cambridge

Cubao, kung saan patong-patong ang yero at kongkreto

ang luha at pighati, tuwa at pagpupunyagi,

titi at kiki, mga peklat sa pupulsuhan

ng ilog Pasig.

“Pero bakit wala pa rin si mama?”

ikaw na’ng, sa walong taong gulang

pa lang, ipagtabuyan ng ‘tang 

inang patay-lasing, maga ang kasing-kasing

sa bigong pag-irog ng asawang plip

sa bato – kapiling ng walong supling

ay ipamigay sa kapitbahay, sa tambay

magtaka ka pa’ng tubuan ng sungay?

ngayong kinse anyos, lungayngay

sa paghagilap sa bagong pormula:

nauna’y sablay…

Ngunit, himala, laging may sagip.

tsk tsk buhay nya talaga’y plip!

masagip ng bagong ama-amahan

wag magkamaling angalan 

may sikmat sa pisngi agad, hayan 

sapin-sapin ang peklat

bukod pa’ng sa pupulsuhan:

“Alat ang isnats sa Culiat? Ala kang pakinabang!” 

at kung hindi nga naman matugunan 

ang simpleng hiling naman ni Amang

lagot, wala ng ina, wala pang ama

ay ala! walang nagmamahal!

Kahit agaha’y suntok, meryenda’y kalmot

lambing lang iyon, karinyo-brutal:

“opo, opo, dedelihensiya na po, amang!”

e kung ipagtabuyan?

“Kala ko, mahal nyo ako.”

Si Kikong Kinse, tiis 

sa kagat-lamok-daga-ipis 

sa ilalim ng tulay na bahay 

nilang barkada. May bagong pormula: 

yung mabango, 

yung mahalimuyak

yung sarap-langhap, 

yung turo ni Emong Singhot

sa ilalim ng tulay, sa teritoryo ni Pulis, 

sa ilalim ng tulay: “Tsip, sabit, rolex lang, o!” 

bagong pormula para sa lumang

sakit na nadarama: pagmamahal?

“Nanakawin ko yun!”